Oude man
Expres ben ik in de middag al naar het marron festival op het vrijheidsplein in Paramaribo gegaan. De avond is meer besteed aan jongeren, vind ik. Veel traditionele dans gezien, heupen zwaaiend en trillend op vakkundig geproduceerd tromgeroffel. De kleurrijke kleding, haardracht stijlen en artistiek geplaatste kralen op het podium en het publiek zijn een genot om naar te kijken. Ook lopen er veel prachtig uitgedoste jonge vrouwen. Naar later bleek meiden van 14 en 15, 16 en 17 jaar. Het is erg moeilijk inschatten voor een buitenstaander, zo jong en al ruim bedeeld van vrouwelijke vormen, althans vergeleken met hun Europese medegenoten. Sierlijk opgemaakt, vaak een bijpassende fraaie handtas langs hun zij dragend. Zo komt er een groep van zes meiden al turend naar mooie mannen, “What else” denk ik bevooroordeeld, even bij mij staan. Een minuutje was wel genoeg, want ze verdwijnen snel naar voren richting het podium. Ze kwamen vast even kijken hoe ik zou reageren, klop ik mezelf maar op de borst om mijn ego weer wat op te vijzelen; haha, gelukkig ben ik dankzij mijn leeftijd verlost van borstklopperij. Voor alle duidelijkheid zijn voor deze jonge meiden mannen van rond de 20 aantrekkelijk en vanaf 25 begin je al behoorlijk oud te worden. In het binnenland mogen mannen drie vrouwen hebben mits ze alle drie gelijk behandeld worden. De man en iedere vrouw heeft een eigen huis. Vrouwen mogen ook drie keer een man hebben, maar dan na elkaar. Hoe dit precies zit weet ik niet. Maar goed, of de jonge vrouwen al aan een potentiële partner tijdens zo’n festival denken lijkt me twijfelachtig. Gewoon met vriendinnen plezier hebben, lijkt me eerder het geval.
Voor meisjes van deze leeftijd is 30 jaar een oude man, laat staan mannen van 40. Toch schijnt het, cijfers ontbreken me, voor te komen dat zo’n oudere man dankzij ouderlijk machtsoverwicht een jong, nog in de puberteit zittende vrouw weet te haken. Een cultuur ding, hoor ik iemand zeggen; ze kennen niet anders want ze zien het ook gebeuren met hun nichtje, hoor ik iemand anders zeggen; ze zoeken zekerheid, hoor ik weer een ander zeggen alsof het uit vrije wil is. Soms vraag ik me af, bij dit soort verhalen, of alle ketens wel gebroken zijn bij de afschaffing van slavernij. Ketens die jonge vrouwen krijgen aangemeten in dit geval. Ik geloof overigens wel degelijk dat er een keus door een jonge vrouw voor een 10 of 12 jaar oudere man gemaakt kan worden en dat, behalve economische redenen en status, ook liefde een rol kan spelen. En op latere leeftijd dankbaar zijn dat ze die keuze destijds gemaakt hebben. Het is echter een uitzondering, een dergelijke vrije keus, gemaakt door een gedetermineerde jonge vrouw. Zo zwart-wit is het allemaal niet. De gedachte om levendig juveniele genietmomenten vernietigd te zien worden voor het genot van een oude man, blijft me echter bij. Ik besef dat ik hier verder geen rol in kan spelen. En dat ik deze gedachte van me maar in de donkere kant van het leven moet parkeren. Een gemeenschap die zich niet kan aanpassen aan nieuwe inzichten is in mijn ogen ten dode opgeschreven, blijf ik denken. Verandering zal bovendien vooral van mensen binnen de gemeenschappen moeten komen. Alleen zij weten wat wenselijk gedrag is en wat niet.
De “stichtelijke” vraag is in deze uiteindelijk:
Wie van uw voorouders staat u toe advies en raad te verschaffen?
En misschien wel belangrijker:
Wat voor voorouder wilt u zijn voor uw naaste en verre nakomelingen?
