Goudmijnen

Een spannende dag met een wandeling door de goudvelden bij Brownsberg staat me te wachten. Stevige wandelschoenen aandoen en niet die slippertjes, wordt me aangeraden. Met enig tegenzin, immers ik loop al een maand op die flipflops, hou ik me aan het advies. Achteraf blijkt het advies goud waard!

Het oude tracé van de vervallen spoorweg naar het stuwmeer is nog zichtbaar. Enkele wagon onderstellen liggen rustend te bruinen in het gras langs het spoor. Na het oppikken van de zus van mijn gids die uit het dorp komt, besluiten we op stap te gaan. Haar kleindochter van 14 ging mee met haar oma. Een vitale vrouw die ruim 30 jaar geld verdient bij de verkoop van voedsel en ander waar. Vandaag heeft ze een grote diepgevroren vis balancerend op haar hoofd mee. Haar kleindochter heb ik eerder gezien met zoet smakende waterijsjes, netjes in een handtas verpakt en ook bestemd voor de verkoop.

Geen foto’s dit keer. De goudgravers staan al genoeg in een verguisde hoek. Cyanide, kwik, stukken grond dat weggespoten wordt tijdens de bewerking van het goud delven om maar een paar te noemen. Een Canadees bedrijf Iamgold, waar de Surinaamse Staat een aandeel van slechts 5% bezit, is hier, naast Chinezen en Brazilianen, actief. Zij hebben concessies gekregen om goud te delven. Veel lokalen proberen hier op kleine schaal ook goud te winnen. Wordt de winst gebruikt om in Suriname te investeren in inkomen? Met kapitaal inkomen genereren, lijkt me een goed idee. Wellicht investeren in duurzaamheid? Dat zou dan ook mooi zijn denk ik dan. Maar goed, het is niet mijn verantwoordelijkheid, dat is aan Surinamers om te bepalen.

Mijn horloge heeft een GPS tracker. Kan ik bij deze wandeling mooi even kijken hoe dat werkt. 5,5 uur en 30 km staat er na afloop op. Ik zie ook een recht stukje. Dat moet de lift zijn die we op weg naar het beginpunt gekregen hebben; zo’n 10 km schat ik. Dus dat wordt dan 20 km heuvels op, heuvels af. Knikkende knieën aan het eind, maar trots deze prestatie gehaald te hebben.