Paramaribo
Eindelijk, na ruim 40 jaar weer terug in de stad. Destijds in het bos werkzaam als landmeter in een onderzoek naar duurzaam bosbouw. Mijn oma is in Fort Nieuw Amsterdam geboren. Een strategisch punt met uitzicht op zee, links de Suriname en rechts Commewijne rivier.
Recentelijk heb ik ontdekt dat haar opa, mijn betovergrootvader, Willem Lodewijk Loth gouvernement landmeter was en dat hij aan de basis stond van het moderne landmeten in Suriname. Frappant, is er in de familie toch iets van landmeten blijven hangen. Hij ligt begraven op Lina’s Rust. Bij mijn bezoek aan de begraafplaats zijn ze met de bosmaaier bezig. Uit een praatje met de beheerder blijkt dat ze het plan hebben de graven digitaal vast te leggen. Mij hebben ze gevraagd zoveel mogelijk gegevens door te geven om historie op te bouwen van mensen die er begraven liggen. Meteen ook maar een kleine donatie gegeven. Een leuke verrassing is dat. Een straatje is ook naar hem vernoemd: W.L. Lothlaan tegenover de Combé markt. Snel een kiekje van het straatnaambord maken. Iets later hetzelfde gedaan van de Klaroenstraat, waar ik zo’n 40 jaar geleden bivakkeerde als ik in de stad was. Ik denk met plezier terug aan het houten huis, de gezelligheid, een biertje en lekker eten. Het huisje is inmiddels vergaan en de straat is hernoemd naar Kraroenstraat; dezelfde groente wordt hier wel bedoeld.
Al wandelend door de straten van Paramaribo is het een wellust de prachtige oude houten gebouwen, waar timmerlieden met grote expertise hun werk uitvoerden, te bewonderen. Ook de Keizerstraat 91, waar mijn oma als klein meisje bij haar opa verbleef moest bekeken worden. Ja, haar opa is mijn betovergrootvader. Een huis met hele grote pilaren, gaf ze me nog mee als tip voordat ik met stage naar Suriname vertrek. Beetje lastig want pilaren zijn al snel groot voor een klein meisje. De nummering is ook niet meer hetzelfde als vroeger. Het huidige huis op nummer 91 is in oude staat gerenoveerd. Het moet wel een dergelijk huis geweest zijn waar mijn oma het over had. Later toch maar een keer aankloppen bij de huidige bewoners.
