Apoera

Op weg naar Apoera met een paar inheemse nederzettingen bedenk ik me “Eerst nog naar het spoorwegstation” waar ik vaag over gehoord had. De bouw van een spoorlijn en station is een megaproject bedoeld om de bauxiet streek bij Apoera te gaan ontwikkelen. De bauxiet prijs daalde waardoor het spoorproject stopte en schertsend “Het spoor van ergens en naar nergens” wordt genoemd. Op het station staat de locomotief dan ook al jaren te wachten op het vertrekfluitje.

In Apoera aangekomen verwacht ik wat inheemse nederzettingen. Niets is minder waar. Het blijkt getransformeerd in een arbeidersdorp voor de houtkap die daar in het binnenland massaal aan de gang is. Wat een tempo aan houtkap, herleid ik uit de grote hoeveelheid stammen die dagelijks afgevoerd worden naar de haven. Ik denk trouwens dat de arbeiders relatief goed betaald worden vergeleken met de beloningen in Paramaribo. Echter het arbeidsloon valt in het niet met de hout concessie en handelaar van het hout wat geleverd wordt voor de auto-industrie in Japan en Korea. China zal ongetwijfeld ook niet ontbreken als verbruiker van dit tropisch hardhout. Hoe dat allemaal precies zit mag een onderzoeksjournalist zich aan wagen, denk ik maar bij het bezichtigen van het dorp. Ik zag ook een bordje wat zei dat het ministerie van ontwikkeling bij de transformatie van inheems naar arbeider betrokken is. Vraag me wel af wat er onder ontwikkeling verstaan wordt. Mooie “eenheidshuizen” en rechte straten, zoals de suburbia in het “ontwikkelde” moderne westen? Voor de toeristen mogen straks de inheemsen dan een dansje tegen betaling doen om te laten zien hoe het was, dook een negatieve gedachtegang me binnen. Snel maar weer door naar volgende bestemming!

Terug in Paramaribo bij toeval door een 100% inheemse uit Apoera behandeld aan gezicht en uitstekende massage. Betere positieve gedachtegang om dit verhaaltje te eindigen is niet voor te stellen. Hahaha!